ပန္းႏုေရာင္နွစ္ကာလမ်ား
စိန္သရဖူကို
လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ
စာမ်က္ႏွာ
[၇၆ - ၈၂]
စိန္သရဖူကို
လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ (၁)
(၁၇)
အတိတ္မွ
မွန္ရိပ္မ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေပၚလာၾကသည္။
ႏွင္းမ်ား ကြဲလာၿပီ။ ႏွင္းကမၻာထဲမွ
အရိပ္မ်ား ေရးေရးေပၚလာျပန္သည္။ သမဂၢစာေရး
ကိုဇင္၏ လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္သံမွာ တဘက္ကမ္းစပ္မွ လိႈင္းပုတ္သံမွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ့္အား ၁၉၃၉ - ၄၀ ႏွစ္ တကၠသိုလ္သမဂၢ
အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကေသာ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုလွေရႊ စသူမ်ား၏ စကားသံ
ရယ္သံမ်ားသည္ ေဝးလံေသာ အရပ္ေဒသက အသံမွ်သာ။
မၾကားတခ်က္၊ ၾကားတခ်က္။ ၾကားေသာ္လည္း
စကားလံုးမ်ားမွာ မသဲကြဲ။ မပီသ၊ အဓိပၸါယ္မေပၚ။ ကၽြန္ေတာ့္အတင္း ေျပာေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္
ျဖစ္မည္။ ႏွင္းမ်ား ျပန္၍
ေဝလာျပန္သည္။ အသံအားလံုး သဲ့သဲ့
ၾကားေနရာမွ ေနာက္ လံုးဝမၾကားရေတာ့။
နီရဲေသာ မွန္တခ်ပ္ လာ၍ ထင္ေနသည္။
စိမ္းေသာ၊ ျပာလဲ့ေသာ၊ ခိုေရာင္ႏုေသာ မွန္ကားမ်ားအေပၚ လႊမ္းကာ နီရဲေတာက္ပေသာ
မွန္ကားတခ်ပ္။ အားလံုးေသာ မွန္ရိပ္မ်ားကို
ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကာ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနေသာ မွန္ရိပ္။
++++++++++++ ++++++++++++++ +++++++++++++++
သည္ႏွစ္၊
အရင္ႏွစ္ ၁၉၃၈ ႏွစ္ကာလမွာ သက္တမ္း ဘာမွ် မရွိေသာ္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္သစ္၏
ရိုက္ခတ္မႈမွာ မေသးငယ္လွ၊ ပထမ ပညာသင္ႏွစ္ကာလ၌ ကုလား - ဗမာ အဓိကရုဏ္း၏
ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။
လူအမ်ား၏ သဘာဝကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ စတုန္းကေတာ့ တေယာက္။ သို႔ေသာ္ တေယာက္က အစ တရာ၊ တေထာင္၊ သိန္း ေသာင္းလည္း
ပြါးလာႏိုင္သည္။ ရင္ထဲကေတာ့
ခံစားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တေယာက္က စ, ကာ
ဖြင့္ဟလိုက္ ေသာအခါ ခံစားမႈ တူသူမ်ား ထၾကြ ႏိုးၾကားလာသည္။ ခံစားမႈမ်ား စုေပါင္းကာ အင္အား ျဖစ္လာသည္။ အင္အား ျဖစ္လာေသာအခါ အရည္အခ်င္းသစ္ အျဖစ္
လူထုလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
'လႈံ႔ေဆာ္မႈ' ဟူေသာ စကားလံုးကို ရာဇဝတ္မႈခင္းဆိုင္ရာ မွတ္တမ္းေရးသူ
အရာရွိမ်ားက သံုးႏႈန္းတတ္ၾကသည္။ ဂါတ္တဲရွိ
စာေရး စားပြဲ၌ ထိုင္ကာ မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ စကားလံုး ျဖစ္သည္။ တကယ္ကေတာ့ လႈ႔ံေဆာင္မႈသည္ ဘာမွ မဟုတ္။ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ အေၾကာင္းအရာကသာလွ်င္ အေျခခံ
ျဖစ္ေပသည္။ လႈ႔ံေဆာ္မႈသည္ အေၾကာင္းရင္း
မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ မႈခင္းဆိုင္ရာ
ရာဇဝတ္အုပ္တို႔က သူ၏ အစီရင္ခံစာ၌ လႈ႔ံေဆာ္သူကို တရားခံအျဖစ္ ေတြ႔ရွိ
မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လႈ႔ံေဆာ္မႈသည္ မီးပြါးကေလးမွ်သာ။
ေသးငယ္လွသည္။ ေရခဲတံုးေပၚ၌
မီးပြါးက်လို႔ကေတာ့ ဘာမွ်မျဖစ္။ သို႔ေသာ
မီးက်ီးခဲကို ျပာက ဖံုးေနသည္။
မီးပြါးက်လိုက္ေသာအခါ ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
၁၉၃၈
ႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ဝက္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ
ခါတိုင္းလိုပင္။ ဘာမွ် ထူးျခားမႈ
မရွိေသး။ သို႔ေသာ္ သမဂၢမွာ အမႈေဆာင္
ေျပာင္းလဲမႈ နည္းနည္းပါးပါး ရွိသည္။ ဥကၠဌ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ
ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ဝင္သြားသည္။ သူသည္
ႏိုင္ငံေရးကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ တူသည္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္
တိုက္ေနေသာ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး တပ္ဦးျဖစ္ေနေပၿပီ။
၁၉၃၆
ေက်ာင္းသားသပိတ္မွ ေမြးဖြါးေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္
ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ဝင္သြားၾကသည္။
သခင္ႏု၊ သခင္လွေဖ(ဗိုလ္လက်္ာ)၊ မတ္လီနင္ဝါဒ က်မ္းစာအုပ္မ်ား ဖတ္ရႈေလ့လာသူ လူငယ္မ်ားသည္
သခင္ျဖစ္သြားၾကသည္။ သခင္စိုး၊
သခင္သန္းထြန္း။
ကိုေအာင္ဆန္းထြက္သြားေသာအခါ
သမဂၢဥကၠဌမွာ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ေနေသာ ကိုဗဟိန္း ျဖစ္လာသည္။ ကိုဗဟိန္းမွာေနာက္ဆံုးနွစ္ ဘီေအတန္းတြင္
ေက်ာင္းတက္လ်က္ ရွိေနသည္။ သူ၏
အတြင္းေရးမွဴးေနရာကို ဥပေဒတန္းတက္ေနေသာ ကိုေအးေက်ာ္က ယူလိုက္သည္။ ကိုဗဟိန္းမွာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသမဂၢ တြင္လည္း တြဲ၍ ဥကၠဌ လုပ္ရေတာ့သည္။
ယင္း ဗကသ၏ အတြင္းေရးမွဴးမွာ ကိုဗေဆြ၊ ယင္းသို႔ ဒုတိယနွစ္ဝက္ တြင္
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၌ ေနရာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္သည္။ မႏွစ္က ၁၉၃၇ - ၃၈ က ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ဥကၠဌေနရာမ်ားကို
တေယာက္တည္းက တြဲ၍ တာဝန္မယူရ။ ထိုေၾကာင့္ပင္
ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုသာ တာဝန္ယူၿပီး တကၠသိုလ္
သမဂၢတြင္ ဥကၠဌ မလုပ္ခဲ့ရ။
၁၉၃၈
- ၃၉ တြင္ကား ယင္းသို႔ မဟုတ္ေတာ့။ တြဲ၍ တာဝန္ယူရန္
သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ မူလ သူတို႔၏
ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာင္းလဲ ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၌ ဌာနခ်ဳပ္ ေနရာမရွိ။ သို႔ ျဖစ္ရာ
တကၠသိုလ္သမဂၢ ဥကၠဌ ေနရာႏွင့္ပါ တြဲတာဝန္ယူမွ ျဖစ္မည္ဟုဆိုကာ ျပင္ဆင္ၾကျခင္း
ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ႏိုဝင္ဘာလတြင္ကား
စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ အလုပ္သမားသပိတ္ ေမွာက္ သတင္းမ်ား ၾကားလာရသည္။ ေရနံေျမမွ
အလုပ္သမား သပိတ္ေမွာက္အေၾကာင္းမ်ား သတင္းစာတြင္ ဖတ္လာရသည္။ သပိတ္ကေတာ့ ေခ်ာက္ၿမိဳ႔ ဘီအိုစီ ေရနံကုမၸဏီမွ
စတင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၈ ႏွစ္စ ကတည္းက
ျဖစ္သည္။ ဘီအိုစီ ကုမၸဏီ အလုပ္သမားမ်ားက
စတင္ေသာ္လည္း အျခားေသာ အိုင္၊ ဘီ၊ ပီ၊ အင္၊ အို၊ စီ စေသာ ကုမၸဏီအလုပ္သမား
မ်ားကလည္း ဘဝတူ အလုပ္သမားမ်ား အတြက္ ေထာက္ခံေသာ အားျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္။ လမ္းရြာ၊ စဥ့္ကူး၊ ေရနံက်ပ္၊ ေရနံေခ်ာင္း စေသာ
ေရနံေျမမ်ားသို႔ ကူးစက္သြားသည္။
၁၉၃၈
ပထမႏွစ္ဝက္တြင္ ကုလား - ဗမာ အဓိကရုဏ္းေၾကာင့္ အလုပ္သမား သပိတ္အေရးမွာ ျမဳပ္သလို
ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔ ကုလား - ဗမာ အဓိကရုဏ္း အေရးအခင္းက ရိုက္ခတ္မႈ
ျပင္းေနသည္။ ေရနံေျမ အလုပ္သမား အေရးမွာ မွိန္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ေတာ့ မီးလွ်ံသည္
ေတာက္လာျပန္သည္။
ေရနံေျမ
အလုပ္သမားမ်ား၏ နစ္နာခ်က္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ရံဖန္ရံခါ
ဖတ္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ခံစားမႈက
သိတ္မျပင္းေသး။ ေရနံကုမၸဏီ အလုပ္ရွင္မ်ားက
အလုပ္သမားမ်ားကို ဖိႏွိပ္သည္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ဟုသာ
သာမန္ နားလည္မိသည္။
ထိုအခါ
ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဝဲ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္စျပဳေနၿပီ။
လီနင္ ေရးေသာ မတ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ မတ္ဝါဒ စာအုပ္မ်ားကို ဝယ္ဖတ္လိုက္သည္။ ပထမဆံုး ဖတ္ေသာ စာအုပ္။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္ငယ္မ်ား ဖတ္ရသည္။ ယင္း စာအုပ္မ်ား ဖတ္ၿပီး
'ဘံုဝါဒႏွင့္စစ္မက္ေရး' အမည္ျဖင့္ ဒဂုန္မဂၢဇင္း (ေအာက္တိုဘာ ၁၉၃၈) ၌
ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးလိုက္သည္။ တကယ္ကေတာ့
စာဖတ္ပညာ ေလ့က်င့္ခန္း တမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။
ကိုယ္ကာယ ေလ့က်င့္ခန္းကဲ့သို႔ပင္။
ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္မွသာ ၾကြက္သားမ်ား မာက်စ္လာမည္။ သန္စြမ္းလာမည္။ စာဖတ္ၿပီး မိမိဖတ္ၿပီးသမွ် အျခား အလားတူ
ဖတ္သူနွင့္ ေဆြးေႏြး သို႔မဟုတ္က ဖတ္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကာ
ျပန္လည္ ေရးသားျခင္းမ်ိဳး။ သို႔မဟုတ္က
အႏွစ္သာရမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္၍ မွတ္စုခ်ဳပ္ကာ ေရးသားျခင္းမ်ိဳး။ ယင္းကို စာဖတ္ပညာ ေလ့က်င့္ခန္းဟု ေခၚႏိုင္သည္။
သေဘာတရား
စာအုပ္မ်ား ဖတ္ေသာအခါ အျခားစာအုပ္မ်ား ဖတ္တာႏွင့္ မတူ။ မသိေသးေသာ စကားလံုးမ်ားကို အဘိဓာန္၌ ရွာေဖြရံုႏွင့္
နားလည္သည္မဟုတ္။ အဘိဓာန္မွာ စကားလံုး၏
အဓိပၸါယ္ကိုသာ ေျပာျပမည္။
ရွင္းျပမည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ အဓိပၸါယ္ကို
ေဖာ္ျပျခင္း မရွိ။ လက္ေတြ႔ အဓိပၸါယ္
ဆိုသည္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳခံစားကာ သိရွိနားလည္ေသာ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္သည္။ မိမိမသိေသာ စကားလံုးကို အဘိဓာန္တြင္ ရွာေဖြၾကည့္ရႈေသာအခါ
နားလည္ျခင္းမွာ တကယ္နားလည္ျခင္း မဟုတ္ေသး။ သိသလိုလို။ နားလည္သလိုလို ရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ သေဘာေပါက္ျခင္း မဟုတ္ေသး။ သို႔မဟုတ္ စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ တဝက္တပ်က္ကို
နားလည္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အျပည့္အစံု
ကုန္စင္ေအာင္ နားလည္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဥပမာ လူမ်ိဳးေရး
ျပသနာ ဟူေသာ စကားလံုး။ တကယ္ေတာ့
အဘိဓာန္ပင္ လွန္ၾကည့္စရာ မလိုေသာ စကားလံုး။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာမွအပ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား၊ အမ်ိဳးသားမ်ားနွင့္
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံကာ ေတြ႔ထိၿပီးမွ ေရးေရးမွ် သိလာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ရွမ္းျပည္ေရာက္ဖူးသြားၿပီးမွ
လူမ်ိဳးေရးဟူေသာ စကားလံုး၏ အစတစကို ဖမ္းမိရံု ရွိခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိမိရံုဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေရးေရးေယာင္ေယာင္ မွ်သာ။ 'လူမ်ိဳး' ဟူေသာ စကားလံုး၏
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပံုမွာပင္ က်ယ္ဝန္းနက္နဲ လွေပသည္။
လီနင္ေရးေသာ
'မတ္ဝါဒနွင့္ ပေရာက္ဒြန္ဝါဒတို႔၏ လူမ်ိဳးေရးျပသနာေပၚ သေဘာထား' ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိသည္။ သဒၵါကို နားလည္ပါ၏။ စကားလံုးမ်ား၏ တခုခ်င္း အဓိပၸါယ္ကိုလည္း
နားလည္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သေဘာတရားကို နားမလည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ လူမ်ိဳးေရးနွင့္ ပါတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္
ထိေတြ႔မႈ မရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီး ခဲတံနီျဖင့္
မ်ဥ္းသားထားျခင္းပင္ မျပဳခဲ့ေပ။
မ်ဥ္းသားလွ်င္ စာအုပ္က နည္းနည္းေတာ့ ဖမ္းထားၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတိထားမိၿပီ။ စာဖတ္ရာ၌ ဘယ္အပိုဒ္
ဘယ္သေဘာတရားကို နားမလည္ေသးပါကလားဟု နားလည္ေအာင္ ပထမ ႀကိဳးစားရသည္။ မိမိ တကယ္ နားလည္ မလည္ကို ခြဲျခားသိရွိၿပီးမွသာ
ေရွဆက္ ဖတ္၍ ရေပသည္။ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က
ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔မိသည္။
သူတို႔၏ ခံစားမႈကို ၾကားသိရသည္။
ထိုအခါ 'လူမ်ိဳးေရး' ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို တဆင့္ပို၍ နားလည္ သိရွိလာရသည္။ ထိုအခါ လူမ်ိဳးေရး ေဆာင္းပါးကို ျပန္၍
ဖတ္ရသည္။ စဥ္းစားေတြးေခၚ ၾကည့္ရသည္။ ေရးေရး ေပၚလာၿပီ။ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ လူမႈလက္ေတြ႔မွာ မဆက္စပ္၍
မရ။ မဆက္စပ္လွ်င္ စာကို နားမလည္။
'ကိုလိုနီစနစ္'
ဟူေသာ စကားလံုး။ ထိုအခါက ကၽြေတာ္သည္
အသင့္အတင့္ နားလည္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ခံဘဝ၌ ေနထိုင္လ်က္ရွိရာ ယင္းလက္ေတြ႔ဘဝက
ကိုလိုနီစနစ္ဟူေသာ စကားလံုးကို နားလည္ေအာင္ သင္ၾကးေပးလ်က္ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။
ယင္း
ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား စာအုပ္မ်ား ဖတ္ရႈျခင္းနွင့္ အျခား စာမ်ား ဖတ္ရႈျခင္းမတူ။ ထိုအခါက ေက်ာင္း၌ ရွိတ္စပီးယား၏ 'ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ' ျပဇာတ္သင္ရသည္။ သင္ၾကားပို႔ခ်သူမွာ ပါေမာကၡ ရုတ္။ ရွိတ္စပိယား၏ ျပဇာတ္မ်ား ဖတ္ေသာအခါ မသိေသာ
စကားလံုးမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ အတန္းထဲတြင္
ဆရာရွင္းျပတာႏွင့္ မလံုေလာက္။ အခန္းသို႔
ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အဘိဓာန္ကို အကူအညီ ယူရသည္။
စကားလံုးမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ရွာေတြ႔သည္။
အဘိဓာန္တခုႏွင့္ မလံုေလာက္ေသးလွ်င္ ေနာက္အဘိဓာန္တခု၌ ရွာႏိုင္ေသးသည္။ တိတိက်က် ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ ဂဃနဏ
သိလိုေသးလွ်င္လည္း ရွိတ္စပိယား၏ အေရးအသားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လမ္းညႊန္မ်ား၊
အဘိဓာန္မ်ား၌ ရွာေဖြႏိုင္သည္။
ရွိတ္စပိယား၏
ျပဇာတ္မ်ားမွာ ရသစာေပျဖစ္၍ လူသားတို႔၏ ခံစားမႈ ေဝဒနာကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားသည္။ ေတာေတာင္ ေရေျမ၊ သစ္ပင္ ပန္းမန္၊ ၾကယ္၊ လ၊ ေန
စေသာ ရုပ္ကမၻာႀကီး၏ အလွအပကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားသည္။
ယင္းဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈ စကားလံုးမ်ားမွာ က်နစြာ ဖတ္လွ်င္ နားမလည္စရာ မရွိေတာ့။ လူသားတို႔၏ ရသခံစားပံုကို ေရးထားေသာ စာေပကို
လူက ဖတ္ျခင္း ျဖစ္၍ လူက ခံစား ဖတ္ႏိုင္သည္။
ခံစားမႈ အတိုင္းအတာသာ ျခားနားသည္။
ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား က်မ္းစာအုပ္မ်ားက်ေတာ့ သည္လိုမဟုတ္။
ထိုအခါက
အရင္းရွင္ေတာ္လွန္ေရး၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈ စေသာ ယေန႔ေခတ္ လူသံုးမ်ားေနေသာ
ျမန္မာစကားလံုး ေဝါဟာရမ်ားပင္ ပီပီသသ မေပၚေသး။
ဓနရွင္ ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းက တြင္က်ယ္ေနသည္။
ေတာ္လွန္ေရး သို႔မဟုတ္ လူထုအံုၾကြမႈ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ အဓိပၸါယ္တူေသာ
အေရးေတာ္ပံု ဟူေသာ စကားလံုးက ေခတ္စားခါစ ျဖစ္သည္။
လူမ်ိဳးေရး၊ လူမႈေရး ျပသနာ ဟူေသာ စကားလံုးလည္း ထို႔အတူ။ မပီသေသး။
မေပၚေပါက္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ား ဖတ္ရင္း ေလ့လာသိရွိေနၾကသည္။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟူေသာ စကားလံုးနွင့္ အေတြးအေခၚက ေခတ္စားေနခဲ့သည္။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္
ဟူသည္မွာ မိမိအမ်ိဳးသားကို ခ်စ္ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸါယ္။ တျခားလူမ်ိဳးမ်ားကို မခ်စ္ရဟူေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ
ယွဥ္တြဲ အဓိပၸါယ္ကလည္း မသိမသာ သက္ေရာက္ေနသည္။
ပထမႏွစ္ဝက္က ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရ ေသာ ကုလား - ဗမာ အဓိကရုဏ္းက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟူေသာ
စိတ္ဓါတ္ကို ပီသ ေလးနက္လာေစသည္။ ထို႔အျပင္
ႏိုင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္အစိုးရလက္မွ လြတ္ေျမာက္လိုေသာ လြတ္လပ္ေရးစိတ္ (ဝါ)
အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး စိတ္ကလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟူေသာ အသိကို အားေကာင္း လာေစသည္။ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရး စိတ္နွင့္
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သည္လည္း အဓိပၸါယ္တူသကဲ့သို႔ တူညီျခင္းသေဘာ ရွိေနသည္။
ထိုစဥ္က
အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ စိုးမိုးျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခယ္ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းတို႔မွ လြတ္ေေျမာက္ေသာ
'ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း' ဘဝ (ဝါ) လြတ္လပ္ေသာ လူမ်ိဳးဘဝကို ေမွ်ာ္မွန္းျခင္းသည္
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟု နားလည္ေနၾကသည္။
လူမ်ိဳးျခား ကုလား၊ တရုတ္၊ အဂၤလိပ္ဆိုင္မ်ားမွ မဝယ္ဘဲ ျမန္မာဆိုင္မ်ားမွ
ဝယ္ျခင္းသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟု နားလည္ေနၾကသည္။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သည္ လြတ္လပ္ေရးနွင့္ ဆက္ေနသည္။
