စိန္သရဖူကို
လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ (၅)
စာမ်က္ႏွာ
[၉၇ - ၁၀၂]
(၂၁)
တကၠသိုလ္သမဂၢအေပၚထပ္
ေတာင္ဘက္ျခမ္းရွိ စာၾကည့္တိုက္ခန္းမ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မွန္တံခါးမ်ား၊ စာအုပ္ဗီရိုမ်ားက ဝန္းရံထားသည္။ နတ္ေတာ္လဆုတ္ညမို႔ အျပင္ဘက္တြင္ ၾကယ္ေရာင္မွ်သာ
ထြန္းေျပာင္ေနၾကသည္။ ျပာမိႈင္းေသာ
ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ ညအား နက္ေမွာင္ေသာ အလွကိုသာ ေပးစြမ္းႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္သမဂၢ စာၾကည့္တိုက္
ခန္းမႀကီးကား ဓာတ္မီးေရာင္မ်ားျဖင့္ လင္းေနေပသည္။
ထိုညက လွ်ိဳ႔ဝွက္အစည္းအေဝး။
အေဆာင္မ်ားရွိ စာၾကည့္မီး ပိတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္၍ လွမ္းျမင္ေနရေသာ သထံုေဆာင္၏
အခန္းမ်ားမွာ ေမွာင္က်ေနေပၿပီ။
စၾကၤန္လမ္း၌သာ မီးလင္းေနသည္။
တကၠသိုလ္သမဂၢ
အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ 'အတြင္စည္းဝိုင္း' မွ ေက်ာင္းသားမ်ား ပူးတြဲကာ
စည္းေဝးေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ
သမဂၢအမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္ မဟုတ္ေသးေသာ္လည္း အတြင္းစည္းဝိုင္းအေနျဖင့္ ဖိတ္ထားသျဖင့္ အစည္းအေဝးသို႔
လာရသည္။ လူစံုေသာအခါ အဝင္ေပါက္
မွန္တံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။ ညည့္နက္ၿပီ
ျဖစ္ေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။
"ပုဒ္မ
၁၄၄ မရုပ္မသိမ္းမခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က အာဏာဖီဆန္ၾကရမွာပဲ" ဟု အစည္းအေဝး စလွ်င္စခ်င္း ကိုလွေရႊက
ေျပာလိုက္သည္။
တကယ္ကေတာ့
မေန႔က အေတြ႔အၾကံဳမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္မႈ ရေစသည္။ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ လူစီတန္း မလွည့္လည္ရဟူေသာ
တားျမစ္သည့္ ပုဒ္မ ၁၄၄ ကို ဆန္႔က်င္ေသာ အာဏာဖီဆန္ေရး ဆႏၵျပပြဲ လုပ္ခဲ့သည္မွာ
ေအာင္ျမင္သည္။ ေက်ာင္းသားလူထုႀကီးက
အာဏာဖီဆန္သည္ကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘာမွ တားဆီးျခင္း မလုပ္သည့္အတြက္ ယင္းဥပေဒမွာ
မတည္ရွိေတာ့။ အုပ္စိုးသူတို႔၏ အာဏာစက္သည္
မသက္ေရာက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၌
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဝင္လာပါပေကာ။ ဟုတ္ရဲ႔လား။
မေန႔က
အေတြ႔အၾကံဳ။ အာဏာဖီဆန္ေသာ လူထုဆႏၵျပပြဲ၌
ပါဝင္လိုက္ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳမွာ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႏွင့္လည္း မတူေတာ့။
၁၉၃၆
ေက်ာင္းသားသပိတ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ နယ္က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား (၁၆) ႏွစ္အရြယ္။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ား မဖတ္တတ္ေသး။ ေရွးေဟာင္း ျမန္မာကဗ်ာမ်ားနွင့္ကား
အကၽြမ္းဝင္ခဲ့သည္။ ရွင္မဟာရဌသာရ၊
ရွင္မဟာသီလဝံသ၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ နေဒး၊ ဦးပုည၊ ဦးတိုး။ စကားေျပႏွင့္ပင္ သိတ္မထိေတြ႔။ ကဗ်ာကို ခံစားေနေသာ ကာလ။ ကဗ်ာကေလး နည္းနည္းပါးပါး ေရးေနၿပီ။ ေရွးကဗ်ာမ်ားကို ခံစားေနရသျဖင့္
ေရးခ်လိုက္ေသာအခါ ေရွးဟန္ ေရွးစကားလံုး။
စႏၵရားခလုတ္မ်ားကို တို႔ခါစ။
ဂီတတြင္ကား ကာလေပၚေတး မ်ားကို ခံစားေနၿပီ။
ေရွးသီခ်င္းႀကီး သက္သက္မဟုတ္။
အႏုပညာ အေတြ႔အၾကံဳကေတာ့ ရစ။
ထိုအရြယ္တြင္ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္က ျဖတ္သန္းသြားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ႏုနယ္ေသာအရြယ္၊
ႏုနယ္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳကား ယင္း ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေမွာက္ အေရးအခင္းသည္
ႀကီးက်ယ္ေနေပသည္။ သပိတ္ေမွာက္သည္ႏွင့္အတူ
အဂၤလိပ္အစိုးရအား ဆန္႔က်င္ေသာ လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ေဖာ္ျပလာၾကသည္။
ကၽြန္ပညာကို
မီးရႈိ႕ေလာ့
စုတ္ခ်ာေသာပညာေရးစနစ္
စသည္ျဖင့္
သပိတ္ေမွာက္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ရသည္ကိုပင္ ထိုအခါက
ေက်နပ္ေနမိၾကေပသည္။ အဂၤလိပ္
အာဏာပိုင္မ်ားဘက္ကလည္း သပိတ္ေမွာက္ျခင္းဆိုသည္မွာ သူတို႔ကို အံတုျခင္းသေဘာ။ "ကၽြန္ပညာေရး"
ဟုေျပာလိုက္ျခင္းကပင္လွ်င္ အဂၤလိပ္တို႔၏ ကိုလိုနီပညာေရးကို ရႈတ္ခ်လိုက္ျခင္းသေဘာ။
ထိုအခါကမူ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူမ်ားဘက္မွ ညီညြတ္ေရးအင္အားကို
ျပလိုက္ျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
သပိတ္ေမွာက္သည္ ဆိုသည္မွာပင္ ေနာက္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအား ညီငယ္
နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ေထာက္ခံ အားေပးျခင္းသေဘာ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သပိတ္ေမွာက္ ထြက္လာ ၾကသည္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔
မေနႏိုင္ေတာ့။ ပထမေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မဆိုင္ဟု ေတြးေတာမိ ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ခံစားမႈက မေနေတာ့။
ဘဝတူဟူေသာ အသိက ဘယ္လိုဘယ္လို ဖိစီးလာသည္ မသိ။ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏
ညီညြတ္ျခင္းသတင္းကို ၾကားရ၍ စိတ္ထဲက အားရလာကာ မိမိတို႔လည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ
ရွိေနခ်င္ေသာ စိတ္က ျပင္းထန္လာသည္။
"အမ်ိဳးသားေရး
ႀကိဳးပမ္းၾကပါ၊ ဒို႔ဗမာေဟ့ ဒို႔ဗမာ"
ဟူေသာ သီခ်င္းသံကို ၾကားလာရသည္။
ႏိုင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးသူမ်ားလက္မွ လြတ္ေျမာက္မွ
ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမည္ဟူေသာ အမ်ိဳးသားေရးနွင့္ ယွဥ္ကပ္ပါလာေသာ လြတ္လပ္ေရးစိတ္ ဒီေရက
ျမင့္တက္လာသည္။ ညီညြတ္ေရးစိတ္ အဟုန္သည္
ရိုက္ခတ္လာရာ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္ အဆံုး ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားခ်င္း တိုင္ပင္ကာ
သပိတ္ေမွာက္လိုက္ ၾကေတာ့သည္။ သပိတ္ေမွာက္
ေၾကညာစာတမ္းကို ရန္ကုန္သပိတ္စခန္း သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီသို႔ ပို႔လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေနသာ ထိုင္သာ
ရွိသြားေတာ့သည္။ ထိုအခါက်မွပင္
လုပ္သင့္လုပ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ တာဝန္တခု က်သြားသလို ခံစားကာ ေပါ့ပါးသြားသည္။ ထိုအခါကေတာ့ ယင္းစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးကို
'မ်ိဳးခ်စ္စိတ္' ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔တြင္
သပိတ္စခန္းကလည္း ရွိသည္မဟုတ္။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားသာ သပိတ္ေမွာက္ ၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ဂ်ဴဗလီခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ
ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ တက္ေရာက္ကာ
နားေထာင္ၾကသည္။ ဒါပဲ။ သပိတ္လွန္ေရး အဆံုးအျဖတ္တြင္ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္
ျငင္းခံုခဲ့သည္ မဟုတ္။ ေဝဖန္
ပိုင္းျခားႏိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ၾကားနာၿပီး ဟုတ္သလို
ထင္ရာဘက္သို႔ လိုက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏုနယ္ေသာအဆင့္။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္
ထက္သန္စ အဆင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
ဒီေရစုန္တြင္ လိုက္ပါသြားျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္
ယခု အာဏာဖီဆန္ေရးတြင္ကား သည္မွ် မကေတာ့။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ား ဖတ္စျပဳလာၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ အေတြ႔အႀကံဳက က်ယ္ျပန္႔လာသည္။
မိမိဖတ္ေနေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ အဓိပၸါယ္ကို ရွာေဖြစ ျပဳေနၿပီ။ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဖတ္သမွ်ကို
ညွိၾကည့္ေနၿပီ။ ဟုတ္မဟုတ္
ျငင္းခံုေနၿပီ။ ဖတ္သည့္စာအုပ္ကလည္း
ၾကားဖူးနားဝ စာအုပ္မဟုတ္။ စာအုပ္အသစ္၊
အဘိဓမၼာအသစ္၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊
ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ၊ ေတာ္လွန္ေရး။
ၿမိဳ႔မေက်ာင္းမွ
ပုဇြန္ေတာင္ လိပ္ကန္ပန္းျခံအထိ ခ်ီတက္လာခဲ့ေသာ အာဏာဖီဆန္ေရး ဆႏၵျပပြဲႀကီးမွ အျပန္ည
အိမ္ခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရင္ခုန္ရင္း ေတြးေတာေနမိသည္။
အဂၤလိပ္အစိုးရကို
အင္အားႀကီးမားေသာ အုပ္စိုးသူဟု နားလည္ခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ မေရာက္ခင္ ကတည္းက ရာဇဝင္ သင္လာခဲ့ရာ
ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာႀကီးအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။
'ေနမဝင္ေသာ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး' ဟုပင္ တင္စားေခၚခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း၌ 'အဏၰဝါေဗြက လိႈင္းလံုးမ်ားကို
အုပ္စိုးခဲ့ျပန္သည္' ဟု လွပခံ့ညားစြာ
သီက်ဴးထားခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္အစိုးရမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ အစစ အရာရာ အင္အားသာလြန္းေနသည္။
စီးပါြးေရးအင္အား၊ လက္နက္အင္အား မယွဥ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ မေန႔ညေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယင္းသို႔ အင္အားႀကီးမားေသာ အဂၤလိပ္အစိုးရအား အာဏာဖီဆန္ခဲ့ၾက သည္
မဟုတ္ပါလား။
ေလာေလာလတ္လတ္
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနေသာ စာအုပ္မွ 'ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး' အခန္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပထားေသာ အရင္းရွင္စနစ္မွ
ကြန္ျမဴနစ္စနစ္သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ကားလ္မတ္၏ အယူအဆကို လီနင္က
ဖြင့္ဆိုထားသည္မွာ 'သို႔ျဖစ္ေလရာ အရင္းရွင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၌ ဒီမိုကေရစီ ရွိသည္
ဆိုရာမွာ က်ဥ္းက်ဳံ႕ ထားသည္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားသည္။
စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္။ ဒီမိုကေရစီ အတု ျဖစ္သည္။ လူခ်မ္းသာ လူနည္းစုအတြက္ ဒီမိုကေရစီ
ျဖစ္သည္' တဲ့၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေသာ ဒီမိုကေရစီ
(ဝါ) အရင္းရွင္ ဒီမိုကေရစီ။
အဂၤလိပ္အရင္းရွင္ အစိုးရလက္ထက္ ဒီမိုကေရစီ။ ယင္းအဂၤလိပ္အစိုးရအား အာဏာဖီဆန္သည္မွာ
မွန္သည္။ မွန္လွ်င္ ေအာင္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။
မေန႔ညေနက
အာဏာဖီဆန္စဥ္က ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လူအမ်ားက အားေပးေထာက္ခံ ၾကသည္။ ျမန္မာသတင္းစာ အားလံုးကလည္း အျပည့္အစံု
ေဖာ္ျပၾကသည္။ ေရနံေျမမွ ခ်ီတက္လာေသာ
အလုပ္သမား တပ္ႀကီးမွာ ေအာင္လံသို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။
အာဏာဖီဆန္ရာတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘာမွ မလုပ္၊ မဟန္႔တားႏိုင္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စည္းလံုးညီညြတ္ေသာ
အင္အားေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
မိမိအလုပ္ကို မိမိ ယံုၾကည္လာေလၿပီ။
အေရးေတာ္ပံုဟူေသာ စကားသည္ ေလးနက္လာသည္။
အေရးေတာ္ပံုဟူေသာ စကားလံုး သံုးႏႈန္းသည္မွာ မၾကာေသးေပ။
အေရးေတာ္ပံု
ေအာင္ပါေစ ဟု ေအာ္လိုက္ရသည္မွာပင္ မိမိပါဝင္ေသာ အလုပ္ကို ယံုၾကည္မႈ အသံပါေနသည္ဟု
ခံစားမိသည္။ အေရးေတာ္ပံုမွာ
အတြင္းစိတ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။
မေန႔က အတိုင္းပင္ စိတ္ခံစားမႈ ရွိေနသည္။
ကဗ်ာဖတ္ေနေသာ ရသခံစားမႈသည္ ကဗ်ာကို ကိုယ္တိုင္ ေရးဖြဲ႔လာေသာအခါ ပို၍
စိတ္ဝင္စားတာမ်ိဳး၊ ေျပာင္းလဲလာတာမ်ိဳး၊ ေလးနက္လာတာမ်ိဳး၊ အျပင္လူမဟုတ္ေတာ့
စမိေပၿပီ။
ကိုလွေရႊ၏
နက္ေမွာင္ေသာ အသားေရာင္ထဲမွ မ်က္မွန္သည္ လက္ေန၏။
"မေန႔က
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာဏာဖီဆန္ၾကတာေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေရွ႔ဆက္ၿပီး ေျခလွမ္းသစ္
လွမ္းၾကရမွာပဲ။ ကဲ ေဆြးေႏြးၾကပါ"
အျပင္ပမွ
သခင္လွေဖ(ဗိုလ္လက်္ာ) ႏွင့္ သခင္သိန္းေဖ(ဦးသိန္းေဖျမင္) တို႔ကို အစည္းအေဝး၏
ခြင့္ျပဳခ်က္အရ တက္ေရာက္ၾကသည္။ ကိုလွေရႊက
ခြင့္ေတာင္းသည္။ "သူတို႔ဆီမွာ
ရွာႏိုင္တယ္" ဟူ၍ ကိုလွေရႊက ျပံဳးရယ္ကာ
ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အနားရွိ သခင္လွေဖ၏
အိတ္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္က စမ္းၾကည့္သည္။
ထို႔ေနာက္ ရယ္ေမာေနၾကသည္။
တေယာက္တေပါက္
အၾကံေပးၾကသည္။ ဆူးေလဘုရားလမ္းဆံုတြင္
တရားပြဲခ်ရန္ ကိုေအးေက်ာ္က အၾကံေပးသည္။
အခ်ိဳ႔က သေဘာက်ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔
သေဘာမက်။ လမ္းသြားလမ္းလာ ရပ္စဲကာ လူအမ်ား
အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္မလားဟု စဥ္းစားၾကသည္။
ေနာက္ဆံုး၌
ကိုသိန္းေဖ အၾကံေပးေသာ အတြင္းဝန္ရံုးကို ဝိုင္းရန္ ဟူေသာ
အဆိုကို အားလံုးက လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
"ဒါကို
သေဘာတူရင္ အေသးစိတ္ စီစဥ္ၾကရလိမ့္မယ္၊ ပထမ အတြင္းဝန္ရံုး ဂိတ္ေပါက္ဝေတြရဲ႔
ေျမပံုၾကမ္းတခု လိုမယ္" ဟု ကိုလွေရႊက
ေျပာသည္။
အတြင္းဝန္ရံုး
အဝင္တံခါးမ်ားပါေသာ ပံုၾကမ္းကို သြားေရာက္ေရးဆြဲရန္ ေက်ာင္းသားတစုအား
တာဝန္ေပးလိုက္ သည္။ ေနာက္တေန႔ည၌
ေျမပံုႀကီး အလယ္ခ်ၿပီး အေသးစိတ္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဝင္ေပါက္မ်ားကို တာဝန္ယူရန္ လူမ်ားခြဲသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒါလဟိုဇီလမ္း အလယ္၊
အေရွ႔ေတာင္တံခါးကို တာဝန္ခ်သည္။
အစီအစဥ္အားလံုးကို
လွ်ိဳ႕ ဝွက္သိပ္သည္းစြာ
ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔
အတြင္းဝန္ရံုး ဝိုင္းမည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
၁၉ ရက္က်မွ အတည္ျပဳ အသိေပးသည္။
ပိပိရိရိ လုပ္ၾကသည္။ လွ်ိဳ႕
ဝွက္ခ်က္မေပါက္ၾကားေအာင္ အထူး ေစာင့္ထိန္းၾကသည္။
