စိန္သရဖူကို လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ (၂)

စိန္သရဖူကို လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ (၂)

[စာမ်က္ႏွာ ၈၂ - ၈၈]

(၁၈)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကား ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ စိမ္းလန္းတင့္ရႊနး္လ်က္ ရွိေနေပသည္။  စာသင္ခန္းမွ မွန္တံခါးေရာင္မွာ တိမ္ျပာရိပ္ ထလ်က္ရွိသည္။  အဝါႏုေရာင္နံရံမွာ အျမဲတမ္း သစ္လြင္လ်က္ ရွိေနသည္။  ၾကမ္းျပင္မွာ ဖေယာင္းဆီျဖင့္ ေတာက္ပေခ်ာလက္၍ ေနသည္။  ဖေယာင္းပုဆိုးကြက္ ၾကမ္းျပင္ မွန္ရိပ္၌ ပိုးေရာင္ဖဲေရာင္၊ သကၠလတ္ေရာင္၊ ကတၱီပါဖိနပ္ေရာင္၊ ရွဴးဖိနပ္ေရာင္၊ ခံုျမင့္ဖိနပ္ေရာင္တို႔သည္ ဝင္းျပက္လ်က္ ရွိေနသည္။  ေရေမႊးန႔ံတို႔သည္လည္း သင္းပ်႔ံႀကိဳင္လိႈင္လ်က္ ရွိေနသည္။

မနက္ အိပ္ရာထလွ်င္ ဗဟိုထမင္းစားခန္းေဆာင္သို႔ သြားကာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔လံုးတခု သြားစားလိုက္သည္။  ေရခ်ိဳး ျပင္ဆင္ၿပီး ၉ နာရီခြဲ ေက်ာင္းအမီ နံနက္စာ စားၾကသည္။  ဟင္း ၅ ခြက္၊ အခ်ိဳပြဲပါ၊ ေန႔လယ္တြင္ ထမင္းလက္သုပ္ သို႔မဟုတ္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ သို႔မဟုတ္ ပလာတာႏွင့္ဆိတ္သားလံုး သို႔မဟုတ္ ပလာတာႏွင့္ မလိုင္လံုး။  ညေန ၃ နာရီခြဲတြင္ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္၊ ေထာပတ္သုတ္၊ ညစာ ဟင္းလ်ာတမ်ိဳး။  ညစာ အခ်ိဳပြဲကိုေတာ့ ႀကိဳက္ၾကပံုရသည္။  ေရခဲမုန္႔၊ ႏွင္းသီး၊ စပ်စ္သီးေျခာက္ မလိုင္ေမွ်ာ၊ ေျပာင္းဖူးၾကြတ္ရြ ႏို႔ဆမ္း စသည္တို႔ တလွည့္စီ။  ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မေက်နပ္ၾက။  သထံုေဆာင္ ေဘးရွိ ကုလားဆိုင္၊ တရုတ္ဆိုင္မွ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္၊ ဆိတ္သားေၾကာ္မ်ား မွာစားၾကသည္။  အိမ္မွ ငပိေၾကာ္ မွာၾကသည္။  ဒိန္းမတ္ျပည္မွ ေထာပတ္ ဝယ္ထားၾကသည္။  ေက်ာင္းကေပးေသာ ေထာပတ္က ည့ံသည္ဟု ယူဆသည္။  ညဘက္ အျပင္ ထြက္ကာ ဘူးသီးေၾကာ္၊ အာလူးအကၽြတ္ေၾကာ္ ဝယ္စားၾကေလသည္။  ေက်ာင္းဟင္း ၿငီးေငြ႔၍ ၿမိဳ႔ထဲ ထြက္ကာ လမ္းေဘးတရုတ္ဆိုင္မွ အေခါက္ကင္ တပဲ၊ အသားကင္ တပဲ၊ ထမင္း ႏွစ္ျပား၊ တူနွင့္ စားရသည္ကို ေက်နပ္ေန ၾကသည္။  ဟင္းအေျပာင္းအလဲ သေဘာမ်ိဳး။

ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ေဆာင္းေလသည္ အင္းလ်ားကန္မွ ျဖတ္သန္းကာ မရမ္းပင္၊ စိန္ပန္းပင္ ရြက္ႀကိဳရြက္ၾကားမွ ေျပးလႊား လာေနသည္။  ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားမွာ ေပါက္စ ရွိေသးသည္။  ေလမွာ လတ္ဆတ္၍ နွင္းရန႔ံ သင္းျမေနေပ  သည္။ ေငြလေရာင္သည္ ရႊန္းျမလ်က္ ရွိေနေပသည္။

ယင္းသို႔လွ်င္ သာယာလွပေသာ ႏိုဝင္ဘာလကုန္၌ ေရနံေျမ ေခ်ာက္မွ သပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမား ၂၀၀၀ ေက်ာ္သည္ ေရနံေခ်ာင္း မေကြးတို႔မွ ျဖတ္သန္းကာ ရန္ကုန္သို႔ ခ်ီတက္လာၾကသည္ ဟူေသာ သတင္းမွာ စိန္ပန္းပင္ရိပ္သို႔ ရိုက္ခတ္လာေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ နီးစပ္ၾကသည္ မဟုတ္ေပ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ငယ္စဥ္ ကတည္းက လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္း၊ လယ္သမား၊ ကိုင္းသမားမ်ားနွင့္ကေတာ့ နီးစပ္သည္။  သို႔ေသာ္ စက္ရံု အလုပ္ရံုတို႔မွာ ေတာနယ္မ်ား၌ သိပ္ရွိလွသည္ မဟုတ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကီးျပင္းရေသာ ျဖစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လယ္ယာ၊ လယ္သမား။  အလုပ္သမားဆို၍ ဆန္စက္မ်ား၌ လုပ္ကိုင္ေသာ စက္အလုပ္သမား၊ စပါးသယ္ ကူလီမ်ားသာ။  ဆန္စက္မ်ားမွာ ၿမိဳ႔အစြန္၌သာ တည္ထားၾကသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတာက ၿမိဳ႔လည္ေခါင္၊ တခါတရံသာ ဆန္စက္ဝင္းအတြင္း ေရာက္သည္။  ဆန္စက္ အလုပ္သမားဘဝကိုေတာ့  ျပင္ပကသာ တေစ့တေစာင္း ျမင္ဖူးရံုမွ်သာ။

ေရနံေျမမွ အလုပ္သမားမ်ား ခ်ီတက္လာရံုမက လယ္သမားမ်ားကလည္း တပ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ပဲခူးဘက္၊ ေဝါဘက္မွ လာၾကဦးမည္ဟု တဆင့္သိရသည္။  လယ္သမားတပ္ႀကီးကလည္း ေသာင္းေက်ာ္။  လယ္သမားတပ္ႀကီးကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။  အလုပ္သမားမ်ားကို စိတ္မဝင္စားတာေတာ့ မဟုတ္။ ဘဝခ်င္းက ဆက္စပ္မႈ မရွိသျဖင့္ တကယ့္ အလုပ္သမား ရုပ္ပံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရိပ္ထဲ၌ မထင္ရွားလာေသး။  ထင္ထင္ရွားရွား ပီပီသသ ေပၚမလာ ေသး။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးစက္ဝန္းထဲ၌ အလုပ္သမား ရုပ္ပံုသည္ ထင္ဟပ္ေနၿပီ။  မတ္လီနင္ က်မ္းစာအုပ္မ်ား ဖတ္ေသာအခါ  'အလုပ္သမားလူတန္းစား'  ဟူေသာ စကားလံုး ေနာက္ကြယ္မွ အလုပ္သမားရုပ္ပံုကို မွတ္သားေနမိသည္။  အေနာက္ႏိုင္ငံ ဝတၳဳမ်ားထဲမွ အလုပ္သမား ရုပ္ပံုသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးမွန္ရိပ္၌ ထင္ေနၿပီ။ တကယ့္ စက္ရံု အလုပ္ရံု အလုပ္သမားကိုကား အေကာင္အထည္ႏွင့္ မေတြ႔ထိ ရေသး။  စကားမေျပာဘူးေသး။

လီနင္၏ မတ္၊ အိန္ဂ်ယ္ မတ္ဝါဒ က်မ္းစာအုပ္မ်ား ဖတ္ေသာအခါ အလုပ္သမား လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သိရသည္။  ကားလ္မတ္၏ စီးပါြးေရး သေဘာတရား၊ အရင္းက်မ္းမွ ေဘာဂေဗဒတရားကို ဖတ္ရင္း တန္ဖိုး၊ အစြန္းထြက္ တန္ဘိုး၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း စသည္မ်ားကို သိရသည္။  စိတ္ဝင္စားလာ၍ ခဲတန္နီျဖင့္ အသံုးတန္ဖိုး၊ လဲလွယ္တန္ဖိုး စေသာ အသစ္ေတြ႔ရွိေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို မ်ဥ္းသားမိသည္။  သူတို႔ ေရးသားထားတာက ဥေရာပက အေနာက္ႏိုင္ငံ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္လာပံု အေၾကာင္း။  စာအုပ္ထဲမွ ေတြ႔ရေသာ အရာမ်ား၊ စာအုပ္မွ ေတြ႔ရေသာ အလုပ္သမားမ်ား၊ အရင္းရွင္မ်ား။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အသစ္အဆန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။  စိတ္ကူးျဖင့္သာ ပံုေဖာ္ယူရသည္။

ရွယ္လီ၏ ကဗ်ာဖတ္ရေတာ့ တမ်ိဳး၊ သည္လိုမဟုတ္။  ကားလ္မတ္၊ လီနင္တို႔၏ က်မ္းစာအုပ္မ်ားနွင့္ မတူ။

နွင္းဆီပြင့္ေၾကြက်ၿပီးေနာက္

ႏွင္းဆီရြက္မ်ားက

ခ်စ္သူ႔အိပ္ရာထက္၌

စုပံုလ်က္ပါတကား။

ကၽြန္ေတာ္ ခံစား၍ရသည္။  နွင္းဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးထဲမွ ပန္းပြင့္မဟုတ္။  ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ရင္းနွီးခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီ၊ ဘာသာစကား ျခားနားေသာ္လည္း ႏွင္းဆီကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။  ႏွင္းဆီအနီကို ခံစားသည္။  ႏွင္းဆီရန႔ံကို ခံစားသည္။  ႏွင္းဆီ၏ အာရံုအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစား၍ ရသည္။  ႏွင္းဆီသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝ၌ တကယ္ရွိသည္။  ႏွင္းဆီသည္ အမွန္တရား။

ေဝါလတာဒီလာမဲယား၏ ကဗ်ာတပုဒ္၌ -

ဒီမွာ ဘယ္သူရွိလဲဟု

ခရီးသည္က

လေရာင္ရႊန္းျပက္တံခါးကို

ေခါက္ကာေမးလိုက္သည္။

ဟု စ, ထားၿပီး လေရာင္၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ေမွာင္ေသာ ေလွကားမွ လေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ား ဖြဲ႔ထားသည္။  ကၽြန္ေတာ္ ခံစား၍ ရသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလည္း သည္လေရာင္ ရွိသည္။  ဥေရာပမွာသာ မဟုတ္။  လေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားသည္။  လေရာင္၏ အမွန္တရားကို ကၽြန္ေတာ္ သိေပသည္။

မတ္လီနင္ က်မ္းစာအုပ္မ်ားထဲမွ ရရွိေသာ အလုပ္သမား ရုပ္ပံုကိုကား ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ ေတြ႔ထားသည္။  အမွန္တရား မဟုတ္ေသး။  ယခု ေရနံေျမ အလုပ္သမားမ်ား ခ်ီတက္လာသည္ ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားလာသည္။  အမွန္တရားကို တကယ္ ေတြ႔ထိရေတာ့မည္။

မေကြး၌ အလုပ္သမားတပ္ႀကီးသည္ ရပ္တန္႔ေနေတာ့သည္။  မေကြးရာဇဝတ္ဝန္က ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ကာ ဆက္၍ မသြားရန္ တားျမစ္ထား၍ ရပ္တန္႔ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မေနႏိုင္ေတာ့။  သတင္းစာ ေစာင့္ဖတ္ေနရသည္။  ကိုဗဟိန္းကို ေမးရသည္။  သူတို႔လည္း အလုပ္ ရႈပ္ေနၾကေတာ့သည္။  ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး သြားရသည္။  ေၾကးနန္းသတင္းကို ေထာက္လွမ္း ရသည္။  သတင္းစာမ်ားတြင္လည္း ေရနံေျမ အလုပ္သမားတပ္ႀကီး၏ အေျခအေနကို ေန႔စဥ္ပင္ ေဖာ္ျပၾကသည္။  အလုပ္သမားတပ္ႀကီးမွာ ေရွ႔သို႔ ဆက္မခ်ီတက္ႏိုင္ေတာ့။  ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းသည္။  ပုလိပ္ႏွင့္ ျမင္းစီးစစ္ ပုလိပ္မ်ားက ေရွ႔က တားဆီးထားသည္။  ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ထား၍ လူစုလူေဝးနွင့္ စီတန္းလွည့္လည္ျခင္း မျပဳရ။  သပိတ္တပ္ႀကီးမွာ ခ်မ္းေအးလွေသာ အညာေဆာင္းတြင္း၌ အေႏြးထည္ လံုေလာက္ေအာင္ မပါဘဲ ေျမႀကီးေပၚ၌ အိပ္ၾကရသည္။  သြပ္မိုးတန္ေဆာင္ႀကီးထဲ၌ တခ်ိဳ႔။  ငပိေၾကာ္ ဟင္းတခြက္၊ တခါတရံ တနပ္။  ကုလား အလုပ္သမားကေတာ့ ပဲဟင္းတခြက္၊ အလုပ္သမားတပ္ႀကီး သည္ မေကြး၌ တပတ္ခန္႔ ၾကာေနေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ထိခိုက္ေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနဆဲ စာအုပ္၏ 'ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ေတာ္လွန္ေရး' စာအုပ္ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ အခန္းမွ 'အရင္းရွင္ဒီမိုကေရစီ' ဟူေသာ သေဘာတရားကို သြား၍ ဆုပ္မိသည္။  အလုပ္သမားကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ဖိႏွိပ္ထားျခင္း မ်ားသည္ ဒက္ခနဲ ေပၚလာကာ အရင္းရွင္ဒီမိုကေရစီ ဟူေသာ စကားနွင့္ သြားဟပ္သည္။  အား…. ဟုတ္သား ပါကလား။  လီနင္က မတ္၏ ေတာ္လွန္ေရး အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းတရားကို ရွင္းျပထားသည္။  လီနင္က "ဘာမွ အေရးမႀကီးေသာ လူနည္းစုအတြက္ ဒီမိုကေရစီ၊ ခ်မ္းသာသူ ဓနေပါသူမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီ။  သည္ဟာသည္ အရင္းရွင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ဒီမိုကေရစီ" ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ဟုတ္သားပဲ။  ေရနံကုမၸဏီ ဓနရွင္ေတြကို ကာကြယ္ေပးထားတဲ့၊ လူနည္းစုကို ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီပဲ။  အဂၤလိပ္ ဓနရွင္ အစိုးရ။  သူတို႔ ဒီမိုကေရစီပဲ မဟုတ္လား။  ထိုအခါက ဤစာပိုဒ္ကေလးကို ခဲတံနီျဖင့္ ေဘးက မ်ဥ္းသားထားခဲ့သည္။  ယခုေတာ့ အႏွစ္ (၄၀) ခန္႔ပင္ ရွိၿပီ ျဖစ္၍ အနီေရာင္မွာ ေဖ်ာ့ေနပါၿပီ။

အလုပ္သမားတို႔၏ နစ္နာခ်က္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျပန္၍ ဖတ္ၾကည့္သည္။  ဟုတ္သားပဲ။  သူတို႔ေတာင္းတာ တရားတာပဲ။  ခဲတံနီျဖင့္ မ်ဥ္းသားထားတာ တပုိဒ္ ရွိေသးသည္။  "လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆင္းရဲသားတို႔သည္ ဓနရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္ရမည္။  ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ေအာင္ပြဲ အရယူရမည္။  ထို႔ေနာက္ မိမိတို႔၏ ေတာ္လွန္ေရး အုပ္စိုးမႈစနစ္ကို တည္ေထာင္ရမည္"  ထိုအခါကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ေဝါဟာရ စကားမ်ားပင္ ပီပီသသ မရွိေသး။

'ဆင္းရဲသား' ဟူေသာ စကားကေတာ့ အသံုးမ်ားသည္။  ေနာက္ 'ပစၥည္းမဲ့' ဟု ဘာသာျပန္ သံုးၾကသည္။  'အုပ္စိုးမႈ' ကိုေတာ့ ေနာက္ 'အာဏာရွင္စနစ္' ဟု သံုးၾကသည္။  တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ သံုးျခင္း ျဖစ္သည္။  စကားအဟန္႔ကေတာ့ ေကာင္းသည္။  လက္တင္ မူလစကားလံုး အမိန္႔ဟူေသာ သေဘာမွ ဆင္းသက္လာသည္။  သတ္ပံု ေလ့က်င့္ခန္းစာ ေခၚေသာ အဓိပၸါယ္က မူလစကား။  အာဏာရွင္ဆိုတာကေတာ့ အဓိပၸါယ္ မေကာင္း။  တေယာက္တည္း မင္းဧကရာဇ္ကဲ့သို႔ ထင္ရာလုပ္သူကို ေခၚသည့္ စကားလံုး။  အာဏာရွင္ ဟစ္တလာ။  ဘာသာျပန္ ေဝါဟာရ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာစာ သက္သက္ စာဖတ္သူမ်ား အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာက္ယူနားလည္ပံုကို ေနာင္ ေတြ႔ရသည္။

အလုပ္သမားေတြ အဂၤလိပ္ ဓနရွင္ အစိုးရ၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိႏွိပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရး။  သို႔မဟုတ္ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရး။ လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ေတာ့ ဓနရွင္ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ရမည္ မဟုတ္ပါလား။  ေက်ာင္းသားမ်ား လည္း အဂၤလိပ္ဓနရွင္ လက္ေအာက္ခံ။  ဘဝတူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္ အလုပ္သမားမ်ား ဘဝတူ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ မေကြး၌ အဆင္းရဲခံေနၾကေသာ အဖိနွိပ္ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ ခံေနရေသာ ေရနံေျမ အလုပ္သမားမ်ား အေၾကာင္း ၾကားရင္း ခံစားလာမိၾကသည္။  တကယ္ေတာ့ ခံစားမႈ၏ အစနိဒါန္းမွ်သာ။  လူမႈလက္ေတြ႔ မဟုတ္ေသးေသာ္ လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္ ဆက္စပ္ေသာ ခံစားမႈ ေဓဒနာပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢႏွင့္ တကၠသိုလ္သမဂၢ ဥကၠဌ ကိုဗဟိန္း ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဗေဆြတို႔သည္ ေရနံေခ်ာင္း ေက်ာင္း ကိစၥျဖင့္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။  လမ္း၌ မေကြးတြင္ အလုပ္သမားတပ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ရာ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေနရပံုကို ခံစားကာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုဗဟိန္းက သပိတ္စခန္းမ်ားက အလုပ္သမားမ်ားအား အားေပးစကား ေျပာၾကားသည္။  ကိုဗဟိန္း တရားေဟာအၿပီး မေကြးရာဇဝတ္ဝန္က ဖမ္းလိုက္သည္။  တရားပင္ မေဟာရေသးေသာ ကိုဗေဆြလည္း အဖမ္းခံရသည္။

ကိုဗဟိန္းက သူ၏ နိဂံုးတြင္ "ျမင္းခြါတခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေစ့မယ္" ဟု နယ္ခ်ဲ့ အဂၤလိပ္ အစိုးရအား ၾကံဳးဝါးလိုက္သည္။  ရာဇဝင္တြင္ေသာ ကိုဗဟိန္း၏ စကားရပ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထသြားၾကသည္။  မနီးမေဝး၌ကား အလုပ္သမား တပ္ႀကီးကို တားဆီးထားေသာ ျမင္းစီးပုလိပ္တပ္ႏွင့္ တုတ္ကိုင္ ပုလိပ္မ်ား။  ႏိုဝင္ဘာ ၁၁ ရက္၊ ၁၉၃၈။  ကိုဗဟိန္း၏ စကားလံုးမ်ားသည္ တျပည္လံုး ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။

အိန္ဂ်ယ္၏ 'ေဟာစာတမ္း' ကို သြားအမွတ္ရလိုက္မိသည္။  စကားလံုးကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ စကားလံုး။  ရသပါေသာ စကားလံုး။  ၁၈၈၇ က သံုးေသာ စကားလံုးမ်ား။  "လမ္းေဘး လူသြားစၾကၤံေပၚ၌ သရဖူမ်ား လိမ့္ေန ၾကသည္။  ဘယ္သူမွ မေကာက္ၾကတဲ့။  ေနာက္ဆံုး ေအာင္ပြဲကေတာ့ အလုပ္သမား လူတန္းစား "  တဲ့။

ကိုဗဟိန္း၏ စကားလံုးကလည္း လွပပါသည္။  ျမန္မာျပည္ထဲေရာက္ေနေသာ၊ ယခု မေကြး၌ ပ်ံဝဲဝင္းလက္ ေနေသာ စိန္စီ ျမစီ အဂၤလိပ္သရဖူကို လမ္းေဘး ဖုတ္ေတာထဲ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမွာပါကလား။  ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ခံစားမႈသည္ ေပါက္ကြဲလာၾကေတာ့သည္။